In wezen hadden in het weekend van eind augustus 2003 de eerste officiële begijnhoffeesten van dekenij Elisabeth-Begijnhof plaats. De bestaande vzw Elisabeth-Begijnhof werd immers pas op 16 november 2002 als dekenij benoemd. Toch genieten de Begijnhoffeesten al meer dan 25 jaar een flinke reputatie.

De begijnhoffeesten zoals we ze nu kennen vinden hun oorsprong in de protestacties tegen de verkrotting. Eind jaren zeventig konden de buurtbewoners het niet langer aanzien en zetten een ludieke manifestatie op touw om de stedelijke overheid en het OCMW met de neus op de feiten te duwen.

Mede door de inzet van verenigingen zoals ‘de vrienden van Oud Gent’ en ‘de vrienden van het Oud-Begijnhof’ kon voorkomen worden dat het gehele begijnhof vernield werd. Vandaag de dag bestaat het Begijnhof nog uit: de kerk, de infirmeriekapel, de infirmerie, 12 conventen van de 18 en 62 huizen van de 103.

Buurtbewoners, geconfronteerd met dit langzame verval, richtten een werkgroep op die uitgroeide tot de vzw Elisabeth-Begijnhof (1984). Immers, net als de ‘vrienden van het Oud Begijnhof’ (met als grootste bezieler, wijlen apotheker Edmond Boonen), was iedereen het er roerend over eens dat dit prachtige stuk erfgoed niet mocht teloorgaan. Jammer genoeg kwam het liberale stadsbestuur slechts tot inkeer in het begin van de 20ste eeuw, op een moment dat een deel reeds was afgebroken. Men realiseerde zich toen in liberale kringen dat men als cultuurbarbaar was tekeer gegaan. Was het niet zo dat heel de wereld op bezoek was geweest in deze begijnhofstad?

‍